Vampire Fever Game Rozdział 5: Tajemnica Snów

Jakiś mężczyzna trzyma mnie zawiniętą w jakiś spalony materiał, by nie napadał na mnie śnieg. Płaczę, chociaż nie wiem nawet dlaczego. Dopiero za chwilę dowiaduję się dla czego.

-Mama! Braciszek! Siostrzyczka!

-Musimy uciekać Akane! Inaczej zabiją także ciebie!- Mężczyzna płacze. Przed oczami staje mi obraz kobiety leżącej pod płonącymi belkami. W uszach słyszę jakiś śmiech. Straszny śmiech. Znowu zaczynam płakać.

-A siostrzyczka i braciszek? Oni…

-Oni skupiają się na tobie, mamie i mnie. Muszę cię gdzieś ukryć.- Byliśmy w świecie ludzi. Tutaj także padał śnieg tylko, że o wiele mocniej. Wtuliłam się w mężczyznę i zadrżałam.- Wiem, gdzie cię nie znajdą…

Byliśmy pod jakimś domem. Tata (jak mi się przypomniało) zapukał w drzwi. Otworzył nam jakiś mężczyzna.

-Seiji … Co się…- Ale tata wpadł do domu i trzasnął drzwiami.

-Błagam uratuj ją!- Zaczął energicznie rozcierać mi małe nóżki, które były sine.

-Co się stało?

-Za… zaatakowali nas. Nie wiem kto. Zabili Lisbeth. Nie wiem, co się stało z Gwen i Mikaelem, ale pewnie zostawili ich w spokoju. Polują na mnie i Akane. Błagam, uratuj ją!

-A co z tobą?

-Dam im się zabić.

-Co ty…!

-Bez Lisbeth, to i tak nie to samo. A dzieciaki są duże, dadzą sobie radę.- Podał mnie mężczyźnie, który chwycił mnie w ramiona i mocno przytulił.

-Nie mogę wychowywać wampira. Wiesz, że to i tak źle, że z tobą rozmawiam…

-To zrób z niej człowieka. Usuń jej pamięć. Kościół to potrafi, nie? I jeszcze jedno – podał mężczyźnie album – schowaj to na strychu. Może kiedyś, za paręnaście lat… a może w ogóle… znajdzie to. Możesz jej to wytłumaczyć, jeżeli chcesz, ale ja się żegnam.- I już go nie było.

-Żeby tak traktować dzieci…- Pokręcił głową i spojrzał w moje przerażone oczka. Westchnął.- A więc będziemy na siebie skazani, nie? Choć, zaraz zrobimy z ciebie człowieka, ale najpierw cię umyjemy i jakoś ubierzemy.

Do moich uszu dobiegł bolesny wrzask.

Zerwałam się, zalana potem. Spojrzałam na zegar. Druga nad ranem. Ta sama pora jak w koszmarze. I podczas każdej nocy.

Oparłam czoło o kolana. Co jest? Ten koszmar zaczął mnie prześladować, gdy Subaru napił się mojej krwi drugi raz. Nie pomagają nawet leki nasenne. Koszmar wydaje się jedynie coraz bardziej żywy i ma więcej szczegółów. Boję się.

W szkole też nie mogłam przestać o tym myśleć. Raz po razie, fragment po fragmenciku, wszystko się odtwarzało. I jeszcze zrobiłam coś bardzo głupiego. Ukradłam prześwietlenie swojego kolana.

Właśnie je przeglądałam, gdy coś zwróciło moją uwagę. Niby jest płytka, ale… w kompletnie innym miejscu. I jest także mniejsza. I noga jest grubsza. Spojrzałam także na datę.

Prześwietlenie wykonywałam kompletni w innym terminie.

Coś jest nie tak… Ciągle coś się tu gryzie…

-Akane!!!- Fumi wrzasnęła mi do ucha tak, że omal nie spadłam z krzesła.- Co ty, śpisz?

-Przepraszam, zamyśliłam się.

-Raczej chwilowo umarłaś. Jesteś blada jak trup i masz podkrążone oczy. Co się dzieje?

-N…nic. Po prostu ostatnio się nie wysypiam i tyle. Przepraszam, że was martwię.- Wstałam i odeszłam od naszego kącika śniadaniowego. Skierowałam się w stronę biblioteki. Okazało się, że potrafię znaleźć wspólny język z bibliotekarką, co nawet nie było takie trudne. Wystarczyło się dowiedzieć, jakie książki lubi czytać i trochę z nią o nich pogadać.

-Witaj, moja ty książeczko. Szukasz jakiejś książki?

-Nie tym razem. Dzisiaj przyszłam trochę pomyśleć.- Staruszka pokiwała głową.

-Tak, tak. Biblioteka to najlepsze miejsce do rozmyślań. Proszę bardzo rozgość się.

Usiadłam przy najbardziej oddalonym stoliku i wzięłam jakąś pierwszą lepszą książkę, którą okazała się „Romeo i Julia” Szekspira. Bezmyślnie kartkowałam książkę, byle tylko nie dać się pochłonąć tym dziwnym i absurdalnym myślom.

-Co czytasz?- Subaru pojawił się jak diabeł z pudełka i już nachylał się nade mną, chuchając mi złośliwie na szyję. Po bibliotece przeszły się szepty, które uciszyła wrzaskiem bibliotekarka.

Przymknęłam lekko książkę tak, aby mógł zobaczyć tytuł.

-Lubisz takie rzeczy?

Wzruszyłam ramionami.

Postanowiłam, że ograniczę kontakty ze wszystkimi do minimum. Nawet z Yuko i Fumi. Nie wiem, co się ze mną dzieje i nie chcę by inni przez to cierpieli.

-Halo, żyjesz?- Subaru machał mi ręką przed oczami. Odepchnęłam jego rękę i wstałam.

Odstawiłam książkę na miejsce i wyszłam z biblioteki.

-Cześć Aka…- odwróciłam gwałtownie głowę, udając, że nie widzę Yuko.-… ne…

„Czymże jest jeden nic nie warty człowiek, w całym Wszechświecie?”

Minął tydzień, od kiedy Akane zaczęła dziwnie się zachowywać. Udawała, że mnie nie widzi. Nie tylko ze mną tak było. Z Yuko, Fumi i Takumim było tak samo.  Ciągle siedziała sama z jakimiś papierami z taką aurą, że od razu odechciewało się do niej podchodzić, zanim taka myśl wskoczyła do głowy. Zacząłem się o nią martwić.

Phi! Wampir martwi się o swoją ofiarę! No śmiech na sali.

Przy pierwszej lepszej okazji złapałem dziewczyny i zaciągnąłem do biblioteki. Chociaż ciężko rozmawiało się przy tej wiedźmie.

-Subaru, Takumi wiecie co się dzieje z Akane?

-Właśnie po to was tutaj zaciągnąłem.- Rozejrzałem się po bibliotece. Pojęcia nie mam co się dzieje.

Takumi wzruszył ramionami.

-To wy nie wiecie? W jej domu też nie jest za wesoło. Podobno bardzo często dochodzą stamtąd wrzaski. I Akane wygląda jak żywy trup.

-Od tego ostatniego mogłeś się powstrzymać.- Warknęła Yuko.- Jakby nie było, mówisz o mojej przyjaciółce.

-I mojej.- Dodała Fumi. Po raz pierwszy widziałem je tak poważne i wrogo nastawione.

-Dobra, dobra, tylko się nie pozabijajcie.

-A ty Subaru mógłbyś chociaż trochę ruszyć palcem. Jak już się na nią gapisz, to ruszył byś dupsko i może łaskawie zapytał, co się do diabła stało?- Warknęła Yuko.

W całej grupie zapadła cisza. To było coś nowego. Przyzwyczaiłem się, że dziewczyny wieszają mi się na szyi, a tu ktoś na mnie warczy.

-Po pierwsze – wcale się na nią nie gapię…

-A na basenie to co?- Wtrąciła się Fumi.- Nie no, wcale nie wodziłeś za nią wzrokiem i niemal się śliniłeś na jej widok.

-Co to niby za oskarżenia?- Warknąłem.- Nie wodziłem za nią wzrokiem, a tym bardziej się nie śliniłem!

-Ah, tak?!- Kłótnia wybuchła na dobrze.- W pewnym momencie Fumi mnie spoliczkowała.

-Co, nasz Playboy zaskoczony? Ty…

-A co to za hałasy? Wypad mi natychmiast na korytarz, ale to już! Niektórzy chcą pomyśleć, jak Akane. Chociaż…- spojrzała pomiędzy książki – bardziej by pasowało pospać…

I rzeczywiście – Akane spała przy jednym ze stolików, a dookoła leżały jakieś papiery.

Zignorowałem babkę i podszedłem do stolika. Były tu prześwietlenia i zapiski. Potrząsnąłem ją za ramię.

-Oi. Obudź się.- Podniosła głowę. Miała lekkie cienie pod oczami.

-S-subaru?- Zająknęła się delikatnie, jakby dawno nie używała języka.

Pozbierałem wszystkie notatki i schowałem je do teczki, po czym złapałem ją za rękę i weszliśmy do starej części budynku.

-Subaru! Puść mnie!- Próbowała się wyrwać, ale ja tylko co raz mocniej ściskałem jej rękę, aż przestała protestować.

Wszedłem do jednej ze starych klas i popchnąłem Akane na ścianę i w wampirzej prędkości podszedłem do niej i przybliżyłem swoją twarz do jej. Lekko się zarumieniła.

-Co ty wyprawiasz?- Otoczyłem ja ramionami, tak, aby mi nie uciekła.

-O co ci chodzi?- Prychnąłem.

-O to.- Wgryzłem jej się w szyję. Odruchowo złapałem ją za ramię i przysunąłem. Jej krew była niczym wino – równie uderzająca do głowy. Akane próbowała mnie odepchnąć, ale złapałem ją za drugą rękę i przyszpiliłem do ściany. Po jakimś czasie oderwałem się – z trudem – od jej szyi i znowu na nią spojrzałem.

Byłą nieco przymulona, ale cienie już zniknęły. Dobrze.

-Co się dzieje?

-Nieważne.- Odwróciła wzrok. Uwolniłem jej nadgarstek i złapałem za brodę.

-Powiedz to reszcie. A zwłaszcza Fumi. Proszę bardzo – piękny ślad po uderzeniu.- Lekko odwróciłem głowę, by mogła zobaczyć, nadal czerwony ślad. Wydawała się być zaskoczona. Pogłaskała mnie po policzku, przez co oblałem się rumieńcem. Ale dlaczego?

-Bolało?

-Oczywiście.

-I dobrze.- Uśmiechnęła się i odepchnęła mnie.- Muszę załatwić pewna sprawę z przyjaciółkami, więc… do zobaczenia, Subaru. Na pobraniu krwi oczywiście.

Prychnąłem, a ona pobiegła w stronę biblioteki.