Vampire Fever Game Rozdział 7: Pierwsza Wizyta (Nie)Proszonego Gościa

Uf! W końcu skończyłam! Serdecznie dziękuję za 344 wyświetlenia mojego bloga. Nawet nie macie pojęcia, jaka jestem szczęśliwa! Nie przynudzając - zapraszam do czytania! 

************************************************************************

-To u kogo robimy ten projekt? – Takumi rozwalił się na ławce do tego stopnia, że ja siedziałam obok niego jak kura na grzędzie.

-Zróbmy u mnie! – Powiedziała Yuki.

-Coś ty! Tym razem u mnie! – Krzyknęła Fumi.

-To może u mnie? – Powiedziałam cichutko, ale i tam wszyscy na mnie spojrzeli ze zdziwieniem. – Pomyślałam, że skoro u każdego robiliście projekt, tylko nie u mnie…

-Nie ma mowy!- Wrzasnęła Fumi. Z lekka posmutniałam.-  Oczywiście, że idziemy do ciebie na chatę!

Podałam im adres i umówiliśmy się na konkretną godzinę, po czym każdy poszedł w swoją stronę.

Słuchałam właśnie MP3, którą pożyczył mi Takumi, gdy usłyszałam coś innego. Natychmiast zdjęłam słuchawki z uszu i zaczęłam nasłuchiwać.

To brzmiało… jak gitara. Ruszył w stronę parku, skąd zdawała się dobiegać melodia. Brzmiała nieco melanolicznie i słychać w niej było sporo złości.

I rzeczywiście – chłopak który ją grał, był w złym nastroju, ale mimo to uśmiechał się z lekka. Na chwile się zatrzymałam. 

Złość i uśmiech w jednym? Pierwszy raz coś takiego widzę.

Nagle usłyszałam na sobą głosy i ktoś mnie popchnął. Mocno zaryłam twarzą o ziemię. Chłopak przestał grać.

-Przesuń się, lalunia! – Śmiali się jak opętani. Usiłowałam wstać, ale znowu mnie popchnęli. Musiałam się chyba na coś nadziać, bo po szyi spływała mi krew.

-Ej! Koleś! Zostaw ją! – Blondyn odłożył gitarę i szybko do mnie podbiegł. – Nic ci nie jest?

Jego oczy podejrzanie błyszczały.

-N-nic. Przepraszam. – Wstałam i już chciałam iść, ale mocno złapał mnie za ramię i siłą usadził na ławce. Miałam wrażenie, że coś mnie ominęło, ponieważ mężczyźni sobie już poszli, a ja byłam opatrywana przez chłopaka.

-Ale się załatwiłaś. Masz szczęście, że butelka była pod innym kątem. Inaczej byś się nadziała gardłem.

-Dziękuje. – Pomacałam się po bandażu. – I przepraszam.

-Że niby za co?

-Za to, że przeze mnie musiałeś przerwać grać.

Roześmiał się.

-I tak nie przepadam za ta piosenką. Na gitarze nie brzmi już tak pięknie jak na fortepianie czy skrzypcach.

-Potrafisz na nich grać?

-Nie, ale moja siostra potrafi. A moja druga siostra potrafi również pięknie śpiewać do tego.

-Masz dwie siostry? – Byłam zafascynowana. – Brzmi… fajnie.

Musiałam pomyśleć i przypomnieć sobie jak się to wymawia.

-Właściwie jesteś podobna do mojej młodszej siostry.

-Serio? A do której chodzi klasy? Może ją znam.

-Nie chodzi do szkoły. Nie może. – Posmutniał. – Nie żyje.

Zatkało mnie. Mój umysł głośno krzyczał „Co mam powiedzieć?! Co zrobić?!”

-A-aha. Przykro mi. Czy jakoś tak.- Nagle się roześmiał i zaczął targać mnie po głowie.

-Normalnie jesteś jak kopia mojej siostry! Jak masz na imię?

-Akane, – sama zaczęłam się śmiać i siłować z jego ręką. Miałam wrażenie, że po prostu muszę to zrobić. – a ty?

-Mikael. Ale możesz mówić mi Mika.

-Miło cię poznać, Mika. – Zerknęłam na zegarek. – To już ta godzina?! Muszę szybko iść! Robię projekt z przyjaciółmi.

-Jakbyś mnie szukała to gram tu codziennie po 17. Do zobaczenia!

-Pa, pa!

Szybko pognałam do domu by się nie spóźnić.

-WOW! Kobieto, w którym ty się wieku urodziłaś?! Ta chata jest ogromna!

-A nawet większa.- Uzupełnił wypowiedź Yuko, Takumi.

Uśmiechnęłam się szeroko. Tylko Fumi milczała. Zapytałam się o co chodzi.

-Po prostu… Uświadomiłam sobie jak jestem biedna…

-Oj, przesadzasz. To ten dom jest tylko taki duży. I pusty.- Dodałam na koniec.- Właściwie to jesteście pierwszymi ludźmi jakich w ogóle zaprosiłam do siebie.

-Serio?

Pokiwałam głową i zaprowadziłam ich do siebie do pokoju który nie był mniejszy. Fumi zafiukała.

-Widziałam mniejsze pokoje od twojego. Naprawdę.

Każdy się roześmiał. I tak oto zaczęliśmy skupiać się na pracy.

-Czemu niby ksiądz zażyczył sobie byśmy zrobili projekt o opętanych ludziach, nawiedzonych miejscach i japońskich krwiożerczych demonach? – Powiedziała zirytowana Yuko.

-Może żebyśmy zostali łapaczami duchów, egzorcystami i księżami bądź zakonnicami. – Powiedział ze swoim tajemniczym uśmiechem, Subaru. Tylko ja wiedziałam o co chodzi.

Wampir księdzem. No śmiech na sali.

-Myślę, że o to by uświadomić nam, jak życie jest kruche i jak kończą ci, którzy staja naprzeciwko zasad.

-Zasad? – Zdziwił się Takumi.- W sensie, że przykazań Bożych?

-Yhy. Albo żeby nam uświadomić, że jak ktoś widzi duchy lub jest chory psychiczne, lub jest sadystą to niech się zgłosi do szpitala psychiatrycznego.

-OK, to co mamy z opętania? – Subaru przewrócił oczami, a ja zaczęłam czytać.

-Anneliese Michel, Anna Ecklund i dziewczynka o przezwisku Julia. Wszystkie historie mamy już wydrukowane.

-Nawiedzone miejsca?

-Tego mamy najwięcej: Prypeć na Ukrainie, Wyspa Lalek w Meksyku, Las Samobójców w naszym kraju, Opuszczony Szpital Psychiatryczny w Południowej Karolinie, Wyspa Śmierci niedaleko Wenecji, Paryskie Katakumby, cmentarz Chauchila w Peru i park rozrywki Takakonuma.

-Boże i dwa z nich są w Japonii.- Yuko pokryła się gęsią skórką. Takumi poklepał ją po głowie.

-Ej, co się cykasz? Nie ma się czego bać.

-Miejmy nadzieję.- Westchnęła Fumi. – Dobra, a demony?

-Dziewczynka ze Szczeliny, Lalka Okiku, Krowi Głowa, Teke Teke, Akan to, Kuchisake Onna i Nure Onna.

-Czyli wszystko co trzeba było zrobić. Dobra, teraz tylko jeszcze przyklejanie i kończymy.

-Nieco szkoda, nie?- Powiedziała z uśmiechem Fumi.- Trzeba przyznać, że bardzo tutaj fajnie.

Rozległo się ciche pukanie do drzwi.

-Proszę!- Zawołałam odruchowo. Do środka weszła Lucy. – Cześć, potrzebujesz czegoś, Lucy?

-Przyniosłam dla panienki i gości ciasteczka.

-O! Dziękuje!- Podeszłam i wzięłam sporych rozmiarów talerzyk, a Lucy wyszła. Spostrzegłam, że wszyscy (oprócz Subaru) się na mnie dziwnie patrzą.- O co chodzi?

-Panienko?- Spytał się Takumi.- To tak się jeszcze mówi?

-To? Lucy pochodzi z Anglii, a tam są takie dziwne zwyczaje.

-Ale przynajmniej mamy ciastka!- Yuko rzuciła się na mnie ze śmiechem i zaczęła gonić mnie po całym pokoju. W końcu wszyscy się przyłączyli i ze śmiechem zjedliśmy ciasteczka.

Po skończeniu projektu przyszedł czas na plotki. Chłopaki rozmawiali o sportach, a my dziewczyny – jak to dziewczyny.

-A widziałyście tego gitarzystę w parku?! Ach, cudo! Normalnie schrupałabym go na surowo!

-Masz na myśli tego blondyna? Rzeczywiście, jest słodki. Szkoda tylko, że nie wiem jak ma na imię…

-Mówicie o Mice?- Zapytałam.- Zgadzam się z wami. Jest bardzo miły. Opatrzył mnie, jak się przewróciłam.

Dotknęłam swojej szyi gdzie miałam zawiązany bandaż.

-Boże, ale ty masz szczęście!- Krzyknęła Fumi. Oczy chłopaków zwróciły się w moją stronę.

-To naprawdę nic!- Zapewniłam gorączkowo wymachując rękami.- Po prostu usłyszałam jak ktoś gra na gitarze i z ciekawości poszłam to sprawdzić.

-A kiedy cię opatrzył?- Yuko rozwaliła się na podłodze ze swoim uśmiechem pedofila, a przynajmniej ja miałam takie wrażenie.

-Jacyś mężczyźni mnie przewrócili i upadłam na rozbitą butelkę i tyle.

-Co jeszcze mówił?- Fumi oparła się o moje ramię z podniesioną brwią.

-Jezu! Co wam wszystkim jest?! A idź ta sobie!

-O…- westchnęła ze smutkiem Yuko.- A już myślałam, że usłyszymy jakąś miłosną opowieść.

-Przykro mi, że zawiodłam twoje oczekiwania.- Burknęłam pod nosem.

-Braciszku! Zobacz! Ważka!- biegłam przez zielone pole.

-He?! Akane nie biegaj, bo…- nie zdążył dopowiedzieć gdyż runęłam jak długa na ziemię. Twarzą.

Szybko się jednak poderwałam.

-Ważka! Nic się jej nie stało?

-Głupia! Nie powinnaś przejmować się jakimś robalem, tylko sobą! Spójrz na swoje kolana! Twoja twarz też nie wygląda lepiej!

-Przepraszam…- zaczęłam płakać. Chłopiec o blond włosach przytulił mnie do siebie.

-Głupia. Przecież wiesz, że się o ciebie martwię! A po za tym, damie nie przystoi się tak zachowywać. Ale ponieważ ja jestem mężczyzną.- Podniósł mnie.- To zaniosę cię do taty i mamy!

-Y!- Uśmiechnęłam się szeroko.

-Akane! Akane!

Swoje imię słyszałam jakby była pod wodą. Dopiero za jakiś czas otworzyłam oczy. Podniosłam się.

-Co się stało?

-Nic nie pamiętasz?- Takumi uklęknął przede mną. Pokręciłam głową, a on westchnął.- Nagle się wyprostowałaś, a potem upadłaś. Subaru cię złapał.

-Dziękuje Subaru.- Podniosłam się powoli.

-Lucy poszła po twojego tatę.- Powiedziała Fumi.

-Nie! Tylko nie po ojca!- Poderwałam się i omal nie zaliczyłam gleby jak we śnie, ale Subaru znowu mnie złapał.

-Dziękuję Subaru.- Powiedziałam i podbiegłam do drzwi. Otworzyłam je, zanim ojciec zdążył je otworzyć.

-Wszystko dobrze, dzięki za troskę, pa!- I trzasnęłam drzwiami. Osunęłam się po nich.

-Ej, na pewno wszystko w porządku?- Zapytała Yuko.

Kiwnęłam głową i wstałam.

-Dobra! Musimy dokończyć ten projekt, bo nas opęta demoniczny ksiądz!

Wszyscy wybuchli śmiechem.